De illusie van het onbenutte arbeidspotentieel

Binnen de politiek leeft de opvatting dat er onder arbeidsongeschikten nog een groot arbeidspotentieel schuilgaat. Dat is opmerkelijk, want betrouwbare onderzoekscijfers ontbreken grotendeels. Het gaat dus vooral om aannames, vaak afkomstig van hoogopgeleiden met kantoorbanen die nooit fysiek zwaar werk hebben verricht of met psychische aandoeningen te maken hebben gehad. Vanuit die ivoren toren wordt neergekeken op arbeidsongeschikten, met de gedachte dat zij zelf niet in staat zouden zijn om passend werk te vinden, of erger nog: dat het profiteurs zijn.

Natuurlijk zitten er gevallen tussen van mensen die onterecht een arbeidsongeschiktheidsuitkering ontvangen, maar de discussie gaat momenteel juist over het feit dat het UWV te weinig mensen arbeidsongeschikt verklaart, mede door de 35%-regel.

De meeste arbeidsongeschikten hebben echter ernstige beperkingen die hen beletten om te werken. Degenen die dat wél kunnen, worden vaak al ondersteund via bestaande regelingen en vinden zelf hun weg.

Daar komt bij dat arbeidsongeschikten te maken krijgen met een enorme netto inkomensval, vaak veel meer dan de 30% die de overheid zelf aanhoudt,  én geen of minder recht hebben op toeslagen dan werkenden met hetzelfde netto-inkomen. De financiële ‘prikkel’ om te gaan werken is daardoor zó sterk, dat wie ook maar enigszins kan werken, dat in de praktijk al doet.

Arbeidsongeschikten hebben geen krachtige lobby of collectieve stem richting de politiek. Juist daarom zijn zij een makkelijk doelwit. Aan het ‘werken moet lonen’-adagium moet een einde komen wanneer dat ten koste gaat van mensen die door ziekte of aandoening simpelweg níet kunnen werken. Deze voortdurende aanval op arbeidsongeschikten leidt niet tot minder arbeidsongeschiktheid, maar tot meer ongelijkheid.
Feitelijk is er sprake van discriminatie, die het meest zichtbaar wordt bij de arbeidskorting. Deze is bedoeld om arbeidsparticipatie te stimuleren en de koopkracht van werkenden te verhogen. De arbeidsongeschikte medemens heeft hierbij het nakijken.

Met AKclaim.nl wil ik een tegengeluid laten horen en de overheid wijzen op haar verantwoordelijkheid om ook arbeidsongeschikten bestaanszekerheid te bieden. Dat dit via een schadeclaim moet, komt doordat er binnen de politiek anders geen aandacht aan wordt besteed. Omdat deze schadeclaim de overheid mogelijk meerdere miljarden kan kosten, verwacht ik dat arbeidsongeschikten met deze actie nu wél de aandacht krijgen die ze verdienen.